15 lipca w Misy-sur-Yonne we Francji (obecnie departament Seine-et-Marne) rodzi się Jean Pierre, syn Élisabeth z domu Collet i Pierre'a Martina Norblina (zm. 1794), właściciela majątku La Gourdaine.
Piętnastoletni Norblin przebywa w Paryżu, gdzie wykonuje pierwsze znane nam rysunki. Zdradzają one fascynacje, które będą na stałe obecne w jego twórczości. Szkice te przedstawiają prochownię w Bastylii i scenę rodzajową wykonaną w stylu Antoine'a Watteau.
Norblin pobiera nauki u Francesco Guiseppe Casanovy (1727-1805), malarza batalisty i autora wielu scen parkowych w stylu Watteau. W 1769 roku zostaje również wpisany na listę słuchaczy Académie Royale de Peinture et de Sculpture w Paryżu. Rok później obraz Norblina Walka Telemacha na igrzyskach kreteńskich bierze udział w konkursie zorganizowanym przez Akademię. Bez sukcesu, jury konkursu nie przyznaje nagrody żadnemu z uczestników.
Młody rysownik bardzo szybko zaczyna uprawiać grafikę. Swoje pierwsze akwaforty, które znacznie różnią się od późniejszych prac graficznych, wykonuje w warsztacie Jacques-Philippe’a Caresmesa (1734-1769).
Kolejny krok w edukacji artystycznej Norblina: studia w École Royale des Éleves Protégés, pod kierunkiem Louisa Michela Van Loo (1707-1771) i Joseph-Marie Viena (1716-1809) – reprezentantów klasycyzmu, stylu który kilka lat po wyjeździe Norblina opanuję sztukę francuską. Nauka w École Royale nie zaważy jednak na dalszej twórczości artysty w takim stopniu, jak lekcja stylu Casanovy, Watteau a później Rembrandta.
Na paryskiej aukcji dzieł sztuki pojawiają się dwa rysunki batalistyczne Norblina. Od tego momentu jego prace niejednokrotnie trafiają do domów aukcyjnych Paryża. On sam kupuje odbitkę Portretu Burmistrza Sixa Rembrandta. Zapoczątkowaną w ten sposób prywatną kolekcję artysta uzupełnia o dzieła takich twórców jak Watteau, Fragonard, Casanova, Andries Both, David Teniers, Adriaen van der Velde, Jan van Goyen, Antoine Le Nain, czy Hubert Robert.
Po studiach w Paryżu, Norblin podróżuje po Europie. Kierunki jego wypraw można odtworzyć na podstawie sygnatur i napisów na rysunkach wykonanych w tym okresie. Odwiedza rodzinne Misy (1772), Londyn (1772, 1773, 1774), Spa w Belgii (1773). Pomiędzy wyjazdami przebywa w Paryżu. W tym czasie usamodzielnia się artystycznie, poznaje sztukę innych krajów i poszukuje mecenasa. Niewykluczone, że w trakcie jednej z takich wypraw spotyka księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego (1734-1823), który wraz z żoną Izabelą z Flemingów (1746-1835) od 1772 r. podróżuje po Europie.
Norblin pracuje nad pierwszymi rycinami inspirowanymi twórczością Rembrandta. Są to prace Aleksander Wielki w pracowni Apellesa i Wynalazek sztuki rysunku, które ukończy dopiero po przyjeździe do Polski. Pierwszą z nich rok później zadedykuje księciu Adamowi Kazimierzowi Czartoryskiemu.
W maju, na zaproszenie księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego, Norblin przyjeżdża po raz pierwszy do Polski, gdzie spędzi następne trzydzieści lat swojego życia. Przez pierwsze dziesięciolecie pracuje jako malarz nadworny, dekorator i projektant oraz nauczyciel rysunku dzieci Czartoryskich – Adama i Marii. Młody artysta wszechstronnie uzdolniony i swobodnie poruszający się w najbardziej pożądanych wówczas nurtach sztuki, wykonuje prace w Pałacu Błękitnym w Warszawie i w podmiejskiej rezydencji rodziny książęcej w Powązkach, którą to Izabela Czartoryska pragnie urządzić na wzór wersalskiego Petit Trianon Marii Antoniny. W trakcie pobytu w Polsce kilkakrotnie wyjeżdża na Zachód (do Drezna, Strasburga i Saarbrücken) i odwiedza rodzinną Francję.
Norblin bierze ślub z Polką, Marią Tokarską (zm. 1787), szlachcianką z Mazowsza, z którą będzie miał sześcioro dzieci – m.in. Aleksandra Jana Konstantego (1777-1828), rzeźbiarza i brązownika oraz Ludwika Piotra Marcina, od 1799 r. studenta École de Beaux-Arts w Paryżu, późniejszego wiolonczelistę i profesora Konserwatorium Paryskiego.
Pracuje nad cyklem ilustracji do Myszeidy – poematu heroikomicznego Ignacego Krasickiego o legendarnym królu Popielu. Dwadzieścia cztery rysunki mają prawdopodobnie ilustrować francuskie tłumaczenie zamówione przez księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego u Jean-Baptiste Dubois (1753-1808), bibliotekarza i nauczyciela w Korpusie Kadetów. Niestety przekład nie ukaże się, zaś same rysunki zostaną opublikowane dopiero w lwowskim wydaniu Myszeidy w 1922 r. (nakładem Wilhelma Bruchnalskiego).
Norblin przebywa w Wołczynie na Litwie (jednej z posiadłości Czartoryskich), o czym świadczy sygnatura na grafice Powołanie Przemyśla na króla Czeskiego.
Norblin prawdopodobnie pomaga wraz z Janem Bogumiłem Plerschem (1732-1817) Marcello Bacciarelliemu w wykonaniu plafonu w Sali Wielkiej Zamku Królewskiego. Plafon zostanie zniszczony podczas bombardowania Warszawy w 1939 r., więc nie sposób potwierdzić udziału Norblina w pracach na Zamku Królewskim.
Pracuje w Arkadii koło Nieborowa dla Heleny z Przeździeckich Radziwiłłowej (1753-1821). Maluje dwa niezachowane do dziś widoki Powązek, które zdobiły Świątynię Diany, a także jedyny zachowany fresk Jutrzenka dekorujący jej kopułę. Uczy też rysunku córki Radziwiłłów – Krystynę i Anielę, a być może również syna Adama. Norblin prawdopodobnie pomaga wraz z Janem Bogumiłem Plerschem (1732-1817) Marcello Bacciarelliemu w wykonaniu plafonu w Sali Wielkiej Zamku Królewskiego. Plafon zostanie zniszczony podczas bombardowania Warszawy w 1939 r., więc nie sposób potwierdzić udziału Norblina w pracach na Zamku Królewskim.
Po zakończeniu kontraktu wiążącego go z rodziną Czartoryskich, Norblin przenosi się do Warszawy, gdzie rozpoczyna samodzielną pracę artystyczną i działalność pedagogiczną. Do jego pracowni trafia wielu wybitnych polskich artystów – Aleksander Orłowski, Michał Płoński, Jan Rustem, Józef Wall i prawdopodobnie Heinrich Nether. Sporadycznie odwiedza Puławy, w których przebywa jego dawny mecenas.
W latach 90. XVIII wieku Norblin silniej angażuje się w życie polityczne Polski. Jest naocznym świadkiem obrad Sejmu Wielkiego (do 1792 r.), uchwalenia Konstytucji 3 Maja (1791 r.) i Insurekcji Kościuszkowskiej (1794 r.), które uwiecznia na rysunkach. Po siedmiu latach od śmierci pierwszej żony, Norblin ponownie żeni się z Polką, Marią Magdaleną Anną Kopsch, przyszłą matką trójki jego dzieci, z których do historii przejdzie malarz i absolwent École de Beaux-Arts w Paryżu Sebastian Ludwik Wilhelm (1796-1884). Odżywają kontakty z dawnym mecenasem. Artysta zajmuje się restauracją zniszczonych obrazów François Bouchera zdobiących Złotą Salę pałacu puławskiego i przez kolejne lata pracuje nad serią widoków Puław – rezydencji, która miała Czartoryskim zastąpić utracone w wyniku rosyjskiego i pruskiego oblężenia Powązki.
Norblin przebywa w Warszawie i w Bronicach należących do rodziny Dembowskich. Uczy rysunku Cecylię Dembowską.
Wyjeżdżając z Polski, Norblin zabiera ze sobą teki z rysunkami, które stanowią dla niego materiał do dalszej pracy. W tym okresie tematyka polska przeplata się z francuską. Krótko po powrocie wykonuje serię dziesięciu rysunków wzorowanych na obrazie Jacques’a Louisa Davida Przysięga w Sali do gry w piłkę. Pracuje również nad rysunkami przedstawiającymi charakterystyczne typy polskie, które posłużą Philibert-Louisowi Debucourtowi (1755-1832) jako wzory do wykonania 50 akwafort wydanych w latach 1817-1818 pod tytułem Zbiór rozmaitych stroiów polskich.
Norblin opuszcza podzieloną między Rosję, Austrię i Prusy Polskę i wraca do Francji. Na jego decyzję wpłynął z pewnością kryzys finansowy polskich rodów szlacheckich i problemy z pozyskaniem kolejnych zleceń. Przez pierwsze trzy lata po powrocie wraz z rodziną mieszka w Provins. Artysta przyzwyczajony do dostatniego życia na dworze Czartoryskich, musi we Francji na nowo wypracować swoją pozycję. Pogorszoną sytuacją nie jest zachwycona żona Norblina. Problemy małżeńskie próbuje załagodzić sam Tadeusz Kościuszko, sugerując Marii Magdalenie, że powinna być wierna mężowi i wspierać go w jego decyzjach.
Rodzina Norblinów przeprowadza się z Provins do Paryża.
Norblin rozpoczyna ostatnią, nigdy nie ukończoną rycinę Kazanie św. Jana Chrziciela według Rembrandta.
23 lutego Jan Piotr Norblin umiera w Paryżu.